Eric Schmidt van Google ziet níets in beknibbelen op lonen en in meer flexibiliteit gericht op kostenverlaging, zo valt te lezen in dit interessante, prikkelende stuk:

Hogere lonen onze economische redding? Visies en scenario's

De Grote Vraag is: Hoe krijgen we de economie er weer bovenop?

Nee, nee, dat is 'm niet, dít is de Grote Vraag: Hoe krijgen we onze welvaart én ons welzijn op een hoger niveau, onze vooruitgang weer in breed in beweging?

Gaan we dat voor mekaar krijgen met kosten verlagen? Efficiency verhogen? Bezuinigen? Saneren? Broekriem aanhalen?

Schmidt zegt: als mensen weinig verdienen, kunnen ze ook niet veel consumeren. En dat is niet goed voor de economie. Een logisch klinkende, macro-economische, en daarmee wijze* argumentatie. Dit jaar precies honderd jaar geleden was die redenering ook voor Henry Ford aanleiding om zijn mensen aan de lopende band een verdubbeling van hun salaris te geven! Zodat ze zélf ook de auto's zouden kunnen kopen die ze zelf hadden gebouwd. [ Nieuw feit: de Japanse premier Shinzo Abe werkt aan, wat hij zelf noemt, een omgekeerd Akkoord van Wassenaar. Hij wil meer koopkracht en weer gezonde inflatie en zet bedrijven daarom onder druk om de lonen te verhogen. ]
* Want "Knowledge comes by taking things apart: analysis. But wisdom comes by putting things together.” zei John A. Morrison ooit.

Als de totale geldhoeveelheid steeds 'oneerlijker' verdeeld raakt over weinig rijken enerzijds en de grote rest anderzijds, en de middenklasse in de westerse wereld weer verdwijnt, is dat ook niet goed voor de economie. Rijke mensen sparen namelijk een groter deel van hun inkomsten. Maar geld moet rollen. Dat pleit voor een eerlijkere verdeling ervan, of veel liever: voor hogere lonen voor de niet-rijken. Is goed voor iedereen.

Als mensen weinig (werk)zekerheid hebben, en hun vertrouwen (in de toekomst) niet groot is, zullen ze relatief meer sparen en minder consumeren. Dat wist John Maynard Keynes ons als tijdens de Grote Depressie te vertellen. Dus op het emotionele vlak van vertrouwen ligt óók een uitdaging.

Professor Alfred Kleinknecht zegt ook al zeker 20 jaar dat loonmatiging ons niet helpt, omdat het ons afhoudt van productiviteitsverbetering en innovatie - proces- en productinnovatie. We hebben dus behoefte aan loonsverhoging. Want al die innovatie, zo maakte ook professor Volberda ons deze week wéér duidelijk, is heel belangrijk! Voorál sociale innovatie. Zonder innovatie geen welvaart, geen welzijn, geen vooruitgang.

Adjiedj Bakas geeft ook een fascinerende visie. Hij pleit juist voor lagere lonen. In zijn radicaal andere toekomstbeeld houdt hij goed rekening met trends als technologische innovatie, flexibilisering, deel- en bartereconomie, minder verspilling, meer solidariteit en de groeiende nadruk op geluk. Hij beschrijft een nieuw leefevenwicht, en de drie hoofdbestanddelen van zijn visie zijn: basisinkomen voor iedereen, tech taks en big society.
Dit toekomstbeeld, dit fraaie visioen, lijkt me psychologisch en economisch nog niet helemaal waterdicht, maar ik vind 't knap geconstrueerd (creatief, en wijs!) en - nogmaals - fascinerend.

Zelf geef ik ook al een poos aan dat onze economie nog prima 50% kan groeien - in plaats van 'maar liefst weer' 1,5% per jaar - en dat wij dus meer welvaart en bovendien veel meer welzijn kunnen realiseren, en hoe we dat voor elkaar kunnen krijgen. Het gaat echt maar om drie dingen:

1. mensen met - in aanleg - een goede mentaliteit (en dat is het merendeel!),
2. een futureproof strategie rond onmisbare, onweerstaanbare producten, en
3. een exciting organisatie voor aanstekelijk werkgeverschap.

Meer betalen, hogere lonen, voor meer groei en succes.

Wat een vooruitzicht.

Let's go!